lunes, 14 de julio de 2008

El ex campeón del mundo

Tener un sueño no es malo, tener sólo tanto como para no poder permanecer despierto es una bendición. Mañana pienso enterrar un año entero de veinticuatro horas.


...
...
boomp3.com
Hace tiempo cuando vivía en Lavapiés me gustaba dejarme caer terapéuticamente por la filmoteca dos o tres veces por semana. Ingería mi dosis específica de Erice, Antonioni, Kurosawa… como un buen niño con gafas de pasta. Solo después de tragarme los títulos de crédito me levantaba de la butaca para salir a la calle. No sé si la conservo pero por aquel entonces experimentaba una imperiosa necesidad reflexiva después del visionado de cada película y los escasos cinco minutos que me separaban de regreso a mi casa no eran margen suficiente si quería pasar de la premisa inicial, por lo que solía caminar en dirección contraria, a veces sin rumbo, otras atendiendo a una ruta programada de hora y media. El ímpetu de la reflexión decaía al cuarto semáforo en un ordinario cacareo autocomplaciente sobre que puntos de mi asquerosa vida estaba dispuesto a cambiar. Estaba dispuesto a cambiar muchas cosas. Aunque al decimoctavo ya no eran tantas continuaba alzando la vista hacia las escasas ventanas que se mantenían iluminadas amparado en la esperanza de responder a la pregunta de quién sería yo, qué tipo de vida me pertenecería si habitara tras ellas.

Hoy me he sorprendido evitando de nuevo el camino más corto para volver a mi casa, atendiendo a que en la actualidad vivo a una considerable distancia del centro y que ni siquiera he ido al cine repetir antiguos patrones me hace sospechar que las inquietudes de antaño vuelven a manifestarse no en base a la exigencia de transmutar ciertos aspectos perturbadores de una biografía diaria sino a nuestra permanente insatisfacción con lo que nos corresponde en cada momento, nuestra incapacidad para digerir que de bueno tiene llegar a un punto y conformarse, nuestra incapacidad para ya en las manos llenar la botella y luego, también nuestro, el talento para vaciarla del todo.

Sí, sí. Insatisfacción: andar a la brega, día y noche, de aquí para allá, en busca de un algo inconcreto, algo que nos haga sentir mejor, con el ánimo encendido, un motivo para levantarse, la ilusión de moverse, ir de camino, la excusa.

¿Qué tipo de excusa? No lo sé, una bastante buena. Alguna del tipo que anulara la posibilidad de ser canjeada por cualquier otra en un futuro, alguna clara y precisa que no pudiera ser modificada, interpretada o afectada por un agente externo, alguna, digamos, como el haber sido una soberbia estrella del rock y vender ahora tus propios discos a la salida de los bares, como la del boxeador que después de empeñar su cinturón de campeón del mundo no le queda otra que limpiar retretes para sobrevivir, una que justifique la razón por la que has luchado en esta vida y a la vez la razón por la que ya no es necesario seguir haciéndolo.

Parecería un discurso derrotista mas como diría el maestro Pedro Costa Pereira el significado de lo que es evidente no incluye el significado de lo que podría discutirse pero sí al contrario, y de todas maneras a pesar de su incorrección ética el hombre debería siempre reservarse el derecho a naufragar.

El derecho a escapar del requerimiento de lo correcto.

No como derecho pero sí como título yo elegiría reclamar el de ex campeón del mundo, no un título de vencedor en el pasado sino el que sin ganarlo nunca al obtenerlo lo ha perdido.

Un título a una rebeldía menor.

4 comentarios:

Qcousas dijo...

Estaste volvendo un filósofo, meu...

Eu penso que, ás veces, non hai que pensar tanto e sería mellor adicarse a seguir debuxando a Nicolás, que xa se lle subiu un pouco á cabeza isto de ser un gato de caricatura...

Mandareiche esta semana as fotos, o que pasa é que teño uns días un pouco liados...

E en canto poidados confirmádeme o do día 28, así vou preparándome para a vosa chegada.

Bicos a moreas=montones.

Qcousas dijo...

Pa ti:

http://es.youtube.com/watch?v=DKZxZftw8nQ

Anónimo dijo...

Una persona tambien se puede
sentir campeona del mundo limpiando retretes.Solo que el galardon lo otorga la responsabilidad del pensamiento de esa irrepetible persona.

Un abrazo suave y con amor.
¿ex campeòn...?

Carlos Blogdon dijo...

me mola tu blog tio! seguire echandole un vistazo de vez en cuando, que me lo recomendo Elena aqui en Londres.

echale tmb un vistazo al mio a ver que te parece: blogdoncalling.blogspot.com

saludetes.